| nOffset | (Long) Określa pozycję zapisywanej wartości w bloku danych.
Cała zapisywana wartość musi znajdować się w bloku danych lub cała pozycja zostanie dodana na koniec bloku danych. Pozycja zostanie zapisana albo w całości lub wogóle. >= 0 - Indeks (w bajtach, indeksowane od 0) w bloku danych.
-2 - Cała pozycja zostanie dodana na koniec bloku danych. Wielkość bloku danych zostanie zwiększona o zapisywaną pozycję.
-4 - Zostanie zastosowana wewnętrzna automatyczna pozycja (patrz właściwość AutoOffset), która wskazuje ostatnią odczytywaną lub zapisywaną wartość.
Operacja ta przesunie wewnętrzną automatyczną pozycję za odczytywaną/zapisywaną wartość. Jeżeli pozycje są odczytywane/zapisywane po kolei za sobą, wtedy nie trzeba ręcznie określać pozycję, ale jest lepiej zastosować automatyczne pozycjonowanie. |
|---|---|
| sValue | (String) Zapisywany łańcuch tekstowy. |
| nLength | (Long) Stała wielkość w bajtach rezerwowanego obszaru w bloku danych przeznaczona dla łańcucha.
Łańcuch tekstowy nie zawiera na końcu znak NULL, ale jeżeli jego rzeczywista długość jest mniejsza od określonej stałej wielkości, wtedy zostanie wypełniony z prawej określonym znakiem nPad (zazwyczaj NULL lub spacja) aż do końca wymaganej stałej długości. |
| nPad | [opcjonalne] (Long) Wartość znaku, którym w przypadku zapotrzebowania łańcuch tekstowy zostanie uzupełniony z prawej strony aż do wymaganej stałej długości.
Wartość 0 (domyślnie) to znak NULL. Wartość 32 to znak spacja. |
| nEncoding | [opcjonalne] (Long) Kodowanie łańcucha tekstowego w bloku danych.
0 (domyślnie) - (ANSI) Każdy znak jest zapisany w jednym bajcie. Wartości 0 do 127 tworzą tabelkę znaków ASCII, ich znaczenie nie zmienia się. Wartości 128 do 255 posiadają różne znaczenie w różnych lokalizacjach (strony kodowe, np. Windows 1250).
1 - (UTF-8) Każdy znak jest zapisany w 1, 2 lub 4 bajtach, to znaczy posiada zmienną długość. Zaletą jest to, iż standardowe znaki łacińskie (ASCII) są zapisane w jednym bajcie. W większej ilości bajtów są zapisane dopiero znaki diakrytyczne (tzn. narodowo zależne znaki) oraz specjalne znaki. Zapis ten jest w praktyce bardzo oszczędny.
Ten rodzaj kodowania to jest stosowany przede wszystkim do wymiany danych, trwałości danych oraz w Webie. 2 - (UTF-16) Każdy znak jest zapisany w 2 bajtach (lub ewentualnie w 4 bajtach) tzn. posiada stałą długość. Zaletą jest to, iż większość znaków jest zapisana w 2 bajtach, czyli praca z takimi łańcuchami jest prosta (ponieważ praktycznie posiadają stałą długość).
Ten rodzaj kodowania jest wewnętrznie stosowany w SO Windows, ale również w języku JavaScript lub .NET, ponieważ manipulacja z łańcuchami o stałej długości jest łatwiejsza. 3 - (UTF-16 BE) (Big Endian) Każdy znak jest zapisany w 2 bajtach (lub ewentualnie w 4 bajtach) tzn. posiada stałą długość. Zaletą jest to, iż większość znaków jest zapisana w 2 bajtach, czyli praca z takimi łańcuchami jest prosta (ponieważ praktycznie posiadają stałą długość).
Ten rodzaj kodowania jest wewnętrznie stosowany w SO Windows, ale również w języku JavaScript lub .NET, ponieważ manipulacja z łańcuchami o stałej długości jest łatwiejsza. |
var oBuf = Pm.CreatePmBuffer();
var s1 = "Help me!";
oBuf.SetStringFix(-2, s1, 8, 0, 1);